ένα θεατρικό μονόπρακτο του Μπάμπη Κοιλιάρη
....Ο Μπάμπης, ο μεσόκοπος σύζυγος της Έλλης ξυπνάει το πρωί , δεν αντιλαμβάνεται τι μέρα είναι και ζητά τον καφέ και την εφημερίδα από την σύζυγο. Εκείνη, διαμαρτύρεται για την ρουτίνα που έριξε τη σχέση τους σε βάλτο.
Ελ: Μ!!! Καλέ ο πασάς! Όλο "φέρε μου και φέρε μου" ! Ορίστε μας αφέντη!!
Μ: Έλα, άστα λόγια και φέρε μου τον καφέ μου. Η …η εφημερίδα ήρθε;
Ελ.: Πες μια καλημέρα και άσε τις προσταγές. Πες την και ας πέσει χάμω…
Μ: Τι καλημέρα βρε Έλλη, αυτή εννοείται!! Αφού... μαζί δεν κοιμόμαστε; Τι λες τώρα;
Έλ: Ναι, αλλά δεν ξυπνάμε μαζί!! Άσε που…δεν κοιμόμαστε. Εσύ κοιμάσαι και ροχαλίζεις σαν μπουλντόζα! Εγώ η καημένη, βλέπω το ταβάνι και μετρώ προβατάκια…άπειρα προβατάκια .Αμέτρητα….
Μ: Και γιατί προβατάκια; Τί τα κάνεις τα προβατάκια;
Έλ: Για να με πάρεις ο ύπνος, αλλά εσύ …ου! το χαβά σου! Ξέρεις βρε τι μέρα είναι σήμερα;
Μ: Ώχου βρε Έλλη, θα φέρεις τον καφέ ή να πάω στο καφενείο κορίτσι μου;
Έλ: Γιατί δεν απαντάς; Ξέρεις;
Μ: Ε πως δεν ξέρω…το αύριο του χτες…χα χα .. Όχου!! μη με σκοτίζεις βρε γυναίκα που είναι η εφημερίδα;
Έλ: Δεν έχει σήμερα εφημερίδα. Πρωτοχρονιά είναι βρε Μπάμπη! Πρωτοχρονιά που να πάρει η ευχή και συ ούτε που το πήρες χαμπάρι. έτσι;
Μ: Ε;Μ! Πρωτοχρονιά ε;
Έλ.: Σάμπως πήρες χαμπάρι και τα Χριστούγεννα; Πάλι καφέ και εφημερίδα μου γύρευες πρωί πρωί !
Μ: Μ! Πρωτοχρονιά ε; Το δέντρο...... πότε το στόλισες;
Έλ: Ούτε που το είδες! Δεκαπέντε μέρες τώρα είναι εκεί στολισμένο και συ το χαβά σου!
Λένε πως η πρώτη μέρα του χρόνου δείχνει πώς θα σου πάει όλη η χρονιά!
Μ: Τι θέλεις να πεις; Περνάς άσχημα κυρία μου; Όχι πες μου; Περνάς άσχημα; Όλα σου τα έχεις!
Έλ: Τι να σου πω; Τι θα πει άσχημα; ποια είναι τα άσχημα; δεν ξέρω...
Μ: Παραπονάκια παραπονάκια;
Έλ. Και το "ΟΛΑ" κυριέ μου, είναι μια κουβέντα.
Μ: Άκου να σου πω καλή μου γυναίκα... Το ΟΛΑ είναι ΟΛΑ. τελεία και παύλα. Ζούμε καλά παρόλη την δύσκολη εποχή. Παρά την κρίση…. ε... τρώμε..... έχουμε άνεση!
Έλ: Αχ βρε Μπάμπη! Αχ , βρε Μπάμπη! Χτες το βράδυ πού ήσουνα;
Μ: Τι ώρα;
Έλ.: Η ώρα μας πείραξε! Το βράδυ. Όταν άλλαξε ο χρόνος. Πού ήσουνα;
Μ: Ε; Άλλαξε ο χρόνος; Πότε;
Έλ: Ωχ καλά! Στις 12 η ώρα χτες. Πού ήσουνα; Πες μου!
Μ: Πού ήμουν; Πού ήμουν. Α! ναι, τώρα θυμήθηκα. Στο κρεβάτι μου και κοιμόμουν.
Έλ: Είδες; δεν τα ξέρεις καλά. Κοιμόσουνα, αλλά όχι στο κρεβάτι.
Έβλεπες τηλεόραση και σε πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Αχ βρε Μπάμπη…
Μ: Στον καναπέ; Και πότε πήγα στο κρεβάτι; πως βρέθηκα στο κρεβάτι;
Έλ.: Αυτό σε νοιάζει; Αυτό σε νοιάζει ε; Ότι έκαμα πρωτοχρονιά μοναχή μου δε σε νοιάζει;
Σαν τον κούκο!! Τόσα γλυκά , τόσα στολίδια για ποιον;
Μ: Για μένα Έλλη μου;….δεν… δεν το κατάλαβα...
Ελ: Για ποιον βρε βλάκα... για το γείτονα; Ώστε δεν το κατάλαβες ε;
Μ: εμμμμμμμ.... Ναι...δε...
Έλ: Αφού οι δυο μας είμαστε βρε. Από τον καιρό που έφυγαν τα παιδιά , μόνοι κι έρημοι!
Μ: Τι; Έφυγαν τα παιδιά; Πού πήγαν;
Έλ. Όπα και το Alzheimer τώρα Μπάμπη; Αυτό μας έλειπε τώρα! Βρε τα χασες εντελώς πια;
Μ: Πλάκα σου κάνω βρε Έλλη μου. Με συγχωρείς. Έχεις δίκιο. Σου αξίζουν πολλά. Αυτός ο χρόνος, σου υπόσχομαι να είναι πολύ διαφορετικός. Καλή χρονιά μας καλή μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε αφήστε το σχόλιο σας.