Ήταν αργά (στην μάνα που έφυγε)

 

Ήταν αργά, μεσάνυχτα που ήρθες να με δεις.
Ακούμπησες τα χείλη σου, χωρίς να με ξυπνήσεις.
Όσο να φύγει η έγνοια σου να ξανακοιμηθείς
Φάρμακο η αγάπη σου…. τον πυρετό να σβήσεις.
 
Σε μια μικρούλα κάμαρα ήθελες να λουστείς
Μέσα σε σκάφη τσίγκινη και τα μαλλιά να λύσεις.
Μα περιμένεις μέχρι αργά για να ξεκουραστείς
Σαν τα παιδιά σου κοιμηθούν, τότε νερό να χύσεις.
 
Έρωτα δεν εχόρτασες, και συ χαρά να βρεις.
Δίπλ’ ανασαίνουν τα μικρά και τον καημό θα πνίξεις
Κι όταν εχήρεψες νωρίς με την ψυχή αδειανή,
Χρόνια στην ξένη δούλεψη, το σπιτικό να ζήσεις.
 
Πόση χαρά σου έδωσα που πήγα στο σχολειό
Τότε με το ποδήλατο που πήγα για να παίξω.
Μα γύρισα ο γυιόκας σου μ’ ένα πικρό λυγμό,
Με αίματα στο γόνατο, μ’ έκανες να τ’ αντέξω.
 
Μεγάλωσα, με σπούδασες ντοτόρο και γιατρό
Μπήκα και στην πολιτική ιδέες για να φέρω
Μα όταν με χρειάστηκες δεν ήμουν αρκετός
Μάνα μου πίσω στη ζωή, για να σε ξαναφέρω.